Εκτός κι αν το όνομά σου είναι όντως Ευτυχία, οπότε το ακούς καθημερινά, ίσως θα έχεις προσέξει ότι οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούμε πλέον συχνά τη λέξη ευτυχία, παρά μόνον ίσως όταν θέλουμε να ευχηθούμε σε κάποιον που έχει τα γενέθλιά του ή τη γιορτή του.
Να είσαι πάντα ευτυχισμένος, λέμε. Και πάλι, κι εκεί το ευχόμαστε από συνήθεια, όχι επειδή δεν θέλουμε ο άλλος να είναι πραγματικά ευτυχισμένος, αλλά επειδή βαθιά μέσα μας δεν πιστεύουμε ότι η ευτυχία όντως υπάρχει. Τουλάχιστον όχι σε μία μόνιμη κατάσταση.
Πόσο λυπηρή είναι άραγε αυτή η διαπίστωση, όταν ζούμε όλη μας τη ζωή ψάχνοντας, κυνηγώντας, ποθώντας την ευτυχία. Όλη μας η ενέργεια, η προσπάθεια, οι σκέψεις, οι αγωνίες, τα άγχη και οι φοβίες μας, τα πλάνα μας και τα όνειρά μας, όλα έχουν σκοπό να μπορέσουμε να συναντήσουμε κάποια στιγμή αυτήν την πινακίδα που θα μας λέει ότι επιτέλους φτάσαμε εκεί. Στην ευτυχία.
Όταν είμαστε νέοι λοιπόν, έχουμε την πίστη ότι εμείς τελικά θα μπορέσουμε να γίνουμε ευτυχισμένοι στη ζωή μας. Ακόμα κι όταν βλέπουμε τους μεγαλύτερους μας να ζουν μέσα σε ένα συνεχές τρέξιμο, ανασφάλεια, φόβο, θυμό, άγχη και θλίψη έχουμε την ελπίδα ότι εμείς που διαφέρουμε εντελώς από αυτούς, θα τα καταφέρουμε.
Κι έτσι, βάζουμε συνεχώς στόχους, να βρούμε μία καλή δουλειά, να έχουμε λεφτά, έναν καλό σύντροφο, παιδιά, αυτοκίνητο, φίλους, διακοπές κλπ.
Άλλωστε, όλοι, αυτά μας είπαν ή μας εννόησαν ότι πρέπει να κυνηγήσουμε για να είμαστε ευτυχείς. Οι γονείς, το σχολείο, ο περίγυρος μας.
Και κάπου εκεί γύρω στα 40 με 50 αρχίζουμε να καταρρέουμε ψυχικά. Γιατί?
Γιατί διαπιστώνουμε πως παρόλο ότι έχουμε πετύχει πολλούς ή και όλους από τους στόχους μας, πάλι δεν νοιώθουμε ευτυχισμένοι.
Που να ψάξω τότε την ευτυχία, ακούς μία φωνή μέσα σου. Στα πιο πολλά λεφτά, σε άλλη δουλειά, σε άλλο σύντροφο? ΠΟΥ?
Για πολλούς, δυστυχώς, με αυτόν τον τρόπο, το αέναο ψάξιμο δηλαδή, συνεχίζεται όλη η υπόλοιπη ζωή τους. Κυνηγώντας συνεχώς κι έναν νέο στόχο, πιο ελπιδοφόρο. Μέχρι το τέλος της ζωής τους. Τότε, ίσως συνειδητοποιούν ότι τελικά είχαν περισσότερα από αυτά που δεν χρειαζόντουσαν και λιγότερα από αυτά που πραγματικά ήθελαν.
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΑΡΚΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ.
Γιατί όλα αυτά που ψάχνουμε δεν μας κάνουν εν τέλει ευτυχισμένους. Γιατί όλα αυτά που θα μας κάνουν πράγματι ευτυχισμένους στη ζωή μας δεν αποκτώνται και δεν αγοράζονται με χρήματα. Δεν τα βρίσκεις στις ντουλάπες μας, στα κινητά, στα αυτοκίνητα. Και σίγουρα δε βρίσκονται μέσα στις selfies και στα likes.
Η άνευ όρων αγάπη, η φιλία, ο σεβασμός, η συμπόνια, η καλοσύνη. Πόσο παρόντα είναι στη καθημερινή ζωή μας άραγε; Γιατί τα αφήσαμε να θαφτούν τόσο βαθιά; Γιατί τα θεωρούμε χαμένες αξίες; Γιατί στο μυαλό μας η επιτυχία έγινε συνώνυμο της ευτυχίας;
Μήπως είναι η στιγμή να κοιτάξουμε εκεί που πραγματικά βρίσκεται η χαρά;
Δεν χρειάζεται να πάμε καν μακριά για να τη βρούμε. Γιατί βρίσκεται μέσα μας. Κι αν συνεχίζουμε να την ψάχνουμε αποκλειστικά έξω από εμάς, θα τη συναντάμε μονάχα φευγαλέα σε στιγμές που χάνονται πριν το καταλάβουμε.
Άλλωστε, το πώς νοιώθουμε κάθε στιγμή δεν έχει να κάνει με τις εξωτερικές συνθήκες στη ζωή μας αλλά με τις σκέψεις που κάνουμε για αυτές.
Αν επιμένω να συγκρίνω τη ζωή μου συνεχώς σε σχέση με αυτά που θα ήθελα να έχω ή που νομίζω ότι θα έπρεπε να έχω, τότε είναι μάλλον βέβαιο ότι θα νοιώσω απογοήτευση.
Αν όμως σκεφτώ για πόσα πράγματα που τώρα έχω στη ζωή μου είμαι ευγνώμων, πόσα πολλά έχω , αυτήν τη στιγμή, από αυτά που πάντα ήθελα, τότε μπορώ αυτόματα να νοιώσω χαρά κι ικανοποίηση.
Άρα, δεν είναι καν οι συνθήκες που είναι απογοητευτικές αλλά οι σκέψεις που κάνω ξανά και ξανά γύρω από αυτές.
Είμαστε τόσο βαθιά προγραμματισμένοι να σκεφτόμαστε και να εστιάζουμε στα αρνητικά που δεν υπάρχει πια χώρος για τη χαρά. Αν μπορεί αυτό να αλλάξει? Ναι, μπορεί. Απλά πρέπει κάποιος να συνειδητοποιήσει όλα αυτά και να θέλει να μπει στη διαδικασία της αλλαγής.
Διαφορετικά, είμαστε όλοι καταδικασμένοι να ζήσουμε ολόκληρη τη ζωή μας περιμένοντας, μάταια, τη μέρα που θα αρχίσουμε να ζούμε.
